Wachten, iets wat we allemaal op dit moment doen. Wachten tot de wereld opnieuw opent, wachten tot we familie en vrienden weer kunnen zien – zoals we het ‘gewoon’ zijn, wachten om weer te reizen, wachten op het opnieuwe ontdekken van de wereld. En ik? Wel, ik wacht hier nog steeds op onze miniman. Vandaag ben ik dan 40 weken, volgens de dokter betekent dat dus dat ik ‘uitgerekend’ ben, dat onze baby nu klaar is. Uit ervaring weet ik dat het bij ons allemaal wel wat langer kan duren. In het ergste geval zelfs nog 12 dagen. En ik ben het eigenlijk best beu. Ik mis het op de grond kunnen zitten en mee te kunnen spelen met de oudste kindjes. Ik mis het om de deur uit te gaan zonder te denken waar de dichts bij zijnde wc is, omdat ik sowieso over 5 minuten wel weer eentje nodig heb. Ik geniet van de kleine bewegingen in mijn buik, maar ik mis het om comfortabel op de bank te kunnen zitten, zonder geknelde zenuwen of wel, een grote watermeloen die constant op je schoot ligt. Afgelopen week kwam ik de volgende Bijbeltekst tegen: “Wees bescheiden en vriendelijk, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen” (Efeze 4:2)...
Learn More