Ken je dat gevoel van wachten, zonder te weten wanneer het verwachte eigenlijk plaats vindt? Geduld is een schone zaak zeggen ze dan wel eens. Voor sommige dingen is dat gemakkelijk op te brengen, voor andere wat minder. Ik kan best wel wachten tot mijn cake in de oven klaar is, maar als de computer niet mee werkt wordt het al wat lastiger. Voor mij uit staren voordat het mijn beurt is lukt ook wel, maar de kinderen die na tien keer vragen nog steeds niet doen wat je wilt, is al weer moeilijker. Geduld is dan ook relatief. Levi is ondertussen alweer 11 maanden. Over 3 weken wordt hij een jaar. En hoewel ze zeggen dat de tijd sneller gaat bij elk kind, lijkt het er voor mij soms op dat hij behoorlijk de tijd neemt voor de dingen. Kruipen lijkt er nog niet in te zitten, en waar de andere jongens al wat woordjes hadden, komen die er ook nog niet uit. Ik ben er mij ten zeerste van bewust dat vergelijken een no go is, maar eerlijk, elke ouder is er toch schuldig aan. Het zit hem net ook in die dagen waar het leven niet vooruit gaat, dat ik mij een beetje zoals Levi op...
Learn MoreReizen – één van die dingen die ik enorm mis. Ligt het aan de kinderen, corona, het dagelijkse leven, financiën? Of misschien nog wel het meeste aan het niet nemen van die stap om gewoon iets te boeken. Want ik zie meerdere mensen die reizen toch telkens maar mogelijk lijken te maken. Mijn broer zit in de Filipijnen nu. Oh wat zou ik toch ook graag naar de andere kant van de wereld reizen. Of gewoon de andere kant van Europa, dat zou ook al goed zijn. Gewoon een nieuwe plek, nieuwe cultuur, even niet thuis. Samen ontdekken, proeven, ervaren. En dan misschien vooral de zon op mijn huid voelen. Even niet gewoon, maar anders. We hebben wel plannen, in de toekomst, maar dit zijn vooral dromen. En hoewel het belangrijk is van te genieten van het hier en nu, dwalen mijn gedachten af naar het daar en dan. Niet dat het leven slecht is, maar er is nog zoveel meer om te ontdekken, te beleven. En daarbij, op reis heb ik mijn volkje bij elkaar, en daar geniet ik misschien nog wel gewoon het meeste van. Dus richt ik mijn gedachten daar maar op, de kleine momentjes thuis. Maar hoop doet leven – dus dat is wat we...
Learn MoreBijna 3 maanden moet onze grote man met verminderd gehoor rondgelopen hebben. Na een oorontsteking moet er een hoop smeer zich verzameld hebben, wat niet vanzelf weg wou gaan. Een dikke maand geleden ben ik met oordoppen beginnen slapen, en naar mijn eigen reacties te kijken van het proberen verstaan van Rein die nog even wat wou zeggen voor het slapen gaan, vermoed ik dat dat zo een beetje het geluidsniveau moet geweest zijn wat er bij Sietse binnenkwam. Niet bepaald veel dus. Ik begrijp zijn frustraties, en ben tegelijk diep onder de indruk van zijn coping strategieën. Maar eindelijk was het dan zo ver, de dag was aangebroken, Sietse heeft buisjes gekregen. Wat een ervaring. Een cultuurchok zou je kunnen zeggen, want ja, die komen nog wel eens langs zo af en toe na 7 jaar. Buisjes krijgen, dat gebeurd in een ziekenhuis, in van die gladde steriele gangen, bij de geur van ontsmettingsmiddel. Niet in de onderzoekskamer van een dokter. Maar hier dus wel. Blijkbaar is mijn vooringenomen idee van steriel zijn niet zo nodig, of toch niet op zo’n niveau. Daarbij wordt er blijkbaar verwacht dat ik mijn eigen opzoekingswerk doe bij het plaatsen van buisjes. Gelukkig ben ik niet zo wereldvreemd, en heb ik er...
Learn MoreEn toen was hij er, onze Levi Martin van ’t Veer. Gisteren nacht rond half 4 ’s kondigde de eerste wee zich aan. Gelukkig vergeet je dit soort ervaringen niet snel, en wist ik gelijk dat het moment daar was. Ik denk dat we zo’n beetje door elk rood licht onderweg naar het ziekenhuis gereden zijn – maar de tijd dringt! En zo kwam, een uur en 10 minuten na de eerste wee onze miniman ter wereld. De Bijbel zegt 365 keer dat we niet bang hoeven te zijn. “Maak je geen zorgen voor de dag van morgen” en zo van die dingen. En hoewel ik dit weet, is het toch maar telkens weer spannend hoe het allemaal zal uitdraaien. En dan na de feiten kijk ik terug, en zie ik de hand van God in elke stap. Opvang voor de kinderen, op tijd in het ziekenhuis geraken, een vlotte bevalling… En daar groeit geloof uit voort, getuigenis op getuigenis, keer op keer opnieuw. De bevestiging van Gods trouw en liefde. En die bevestiging vind ik in onze miniman. De dag voor de bevalling bad ik nog: “maar Heer, ik wil niet langer over tijd gaan, want ik wil niet dat hij groter is dan 4kg.” Onze eerste was...
Learn MoreWachten, iets wat we allemaal op dit moment doen. Wachten tot de wereld opnieuw opent, wachten tot we familie en vrienden weer kunnen zien – zoals we het ‘gewoon’ zijn, wachten om weer te reizen, wachten op het opnieuwe ontdekken van de wereld. En ik? Wel, ik wacht hier nog steeds op onze miniman. Vandaag ben ik dan 40 weken, volgens de dokter betekent dat dus dat ik ‘uitgerekend’ ben, dat onze baby nu klaar is. Uit ervaring weet ik dat het bij ons allemaal wel wat langer kan duren. In het ergste geval zelfs nog 12 dagen. En ik ben het eigenlijk best beu. Ik mis het op de grond kunnen zitten en mee te kunnen spelen met de oudste kindjes. Ik mis het om de deur uit te gaan zonder te denken waar de dichts bij zijnde wc is, omdat ik sowieso over 5 minuten wel weer eentje nodig heb. Ik geniet van de kleine bewegingen in mijn buik, maar ik mis het om comfortabel op de bank te kunnen zitten, zonder geknelde zenuwen of wel, een grote watermeloen die constant op je schoot ligt. Afgelopen week kwam ik de volgende Bijbeltekst tegen: “Wees bescheiden en vriendelijk, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen” (Efeze 4:2)...
Learn MoreVrienden van ons verblijven voor een langere tijd in het buitenland. Ze zitten daar al sinds begin januari. Vlak voor hun vertrek stelden ze hun auto te koop. In tussen tijd stond de auto bij haar ouders, maar die zijn nu ook voor een periode in het buitenland. Wij werden gevraagd om op de auto te passen, en indien er een koper kwam, deze te ontvangen. Nu moet je weten dat het niet de meest prestisieuze, fancy sportwagen is, maar een simpel – lelijk- klein rood autootje. En die stond daar maar, bij ons op de stoep. Op een gegeven moment, tussen neus en lippen, vroeg ik aan God of Hij niet er gewoon even voor kon zorgen dat die –lelijke- auto verkocht zou geraken, zodat ik er niet meer op hoefde te zien. De volgende dag krijg ik van Rein te horen dat er iemand zou komen kijken. Gisteren zijn deze mensen langs geweest en de auto? Die is verkocht! Hoera! In tegenstelling daartoe, vond er ook iets anders plaats deze week. Iets waar ik heel wat harder voor gebeden heb, dan een vraag tussen neus en lippen. Veel serieuzer ook. Maar daar kwam geen antwoord op. Niet het resultaat wat ik had gehoopt. En toch geloof ik...
Learn More