Dag 1: skiën is verschrikkelijk. We hebben een lange reis van zo’n 16 uur achter de rug. We mochten van geluk spreken dat we niet in de witte bus moesten vertoeven (een bus waar ik niet eens in recht kan zitten, omdat de ruimte voor mijn knieën te klein is). Rein zat in de ene huurbus, ik in de andere. Bij vertrek was het aan het sneeuwen, jawel, tot dan toe nog geen sneeuw gehad in Kolding, maar op dat moment kwam het met bakken uit de hemel. Gelukkig konden we vlot vertrekken, de sneeuw hield alleen wel stevig aan. Al bij al is de volledige auto rit een succes geweest. Genoten van gesprekken, uitzichten en spotgoedkope McDonalds in Polen. Rond een uur of 11 ’s avonds was het dan zo ver, aangekomen op ons hotel in Slovakije. Een prachtig ruime kamer (beter dan ons huwelijksreis kamer), met een besneeuwd uitzicht (wat we de volgende ochtend ontdekten). Veel tijd voor rust was er niet, de volgende ochtend werden we om 8 uur aan het ontbijt verwacht, om dan om uiterlijk 9:30 te vertrekken naar de skipiste.

Het moment was daar, ski’s en stokken gehuurd, bijhorende schoenen gehuurd en toch ook maar een helm erbij genomen. Aangekomen op de plaats van actie wurmde we onszelf in de schoenen. Echt praktisch is dat niet. Nu moest ik de latten op. Verschrikkelijk! Die dingen glijden zo weg onder je vandaan, er valt geen controle over te houden en remmen is onmogelijk. Alles gaat veel te snel, maar tegelijk ook weer niet vooruit. En daar lag ik dan weer voor de zoveelste keer in de sneeuw. En nog eens, en nog eens en nog eens. Wat een ramp! Verschillende mensen probeerde mij uit te leggen hoe ik de skiën moest hanteren, maar ik begreep er niets van. Uiteindelijk lukte het mij een beetje om toch naar beneden te glijden, ik besloot dus maar om de groene piste eens te nemen. Boven aangekomen zag ik er al geen beginnen meer aan. Vallen en opstaan, althans dat probeerde ik, want zelfs alleen opstaan ging voor geen meter. Glijden en weer vallen, proberen draaien en weer vallen. Boos worden op mijzelf omdat het toch echt niet vooruit wilt. Gelukkig bleven we hier maar een halve dag en was de tijd redelijk snel voorbij gegaan. Ik kreeg meerdere reacties over hoe goed dat het toch al ging. Wel lief dat mensen mij een beetje moed proberen in te praten, maar eerlijk blijven mag ook. Op het hotel aangekomen was ik lichamelijk en mentaal een wrak. Op, helemaal op. Op tijd naar bed om morgen de uitdaging maar weer te trotseren.

Daar gingen we weer, het leek net alsof al wat ik gisteren geleerd had iets dieper naar binnen was gezonken. Nog verschrikkelijk veel vallen en opstaan, maar het ging al beter. Tegen het einde van de dag lukte het mij zelfs om de groene piste zonder vallen naar beneden te doen. Nu ja, tot het moment van remmen, aangezien ik dat nog niet helemaal onder de knie had liet ik mij maar gewoon vallen. Dat vallen had ik namelijk ondertussen wel door hoe dat moest.

Dag 3, we gaan naar een groter ski station waar het echte werk aan de gang gaat. Daar toegekomen bekijken we de massaal veel pistes die je op de berg kunt ondernemen. Geen groen te zien, alleen blauw. Starten met blauw! Ik kan de groene nog maar amper! Mijn moed zonk mij al redelijk in de schoenen. Na veel aanmoediging stapte ik toch maar mee de lift in, ik moest iets doen met die 37 euro die ik betaalt had om hier te komen skiën. Boven aangekomen, uit de lift glijdend val ik opnieuw (is er iets nieuws onder de zon?). Ik kijk naar links en zie iets wat helemaal niet op een blauwe piste lijkt. Ik krijg het volgende te horen: blijkbaar moet je eerst door een stukje rood voor het blauwe begint. Nee hè! Maar ja want kan je doen als je daar zo boven op de berg staat? Naar beneden wandelen met de ski’s aan de hand? Opgeven… Zo zit ik helaas niet in elkaar. Gelukkig kon onze Zwitserse vriend enorm veel geduld en aanmoediging boven brengen, hij heeft uitgebreid de tijd genomen om mij door het rode deel heen te loodsen, Rein heeft de rest gedaan. Twee uur heeft het ons geduurd, twee uur heeft het ons geduurd om de berg af te komen. Na de lunch besloten we toch nog maar weer eens te gaan, met veel getwijfel ging ik dan toch maar weer naar beneden onder begeleiding van Rein. Vlotter ging het wel zeker, van twee uur naar 45 minuten… Ik begon het toch maar een beetje onder de knie te krijgen.

De volgende dag besloten we weer naar de kleine piste te gaan. Ik was een held in de groene piste deze keer! Heerlijk om zo naar beneden te vliegen! Zelfs de blauwe was een eitje voor mij. Ik was er klaar voor om de laatste dag weer ik het grote ski station door te brengen. En ja hoor, de vijfde dag was een succes. Ik had controle over mijn latten, ze deden wat ik wou in plaats van dat ik moest doen wat zij wouden. Wat een vrijheid om zo naar beneden te gaan, snelheid makend totdat je tranen in je ogen krijgt van de wind. Puur genieten om de sneeuw te horen kraken, de wind voorbij te horen blazen en het ijs te horen wanneer je ski’s erover weg schuiven.

Dag 5: skiën is fantastisch.