Op moment van schrijven zit ik rustig in onze living op de bank. Onze slaapkamer hebben we leeg moeten halen vanwege een gebedsweek die volgt. Het voelde net alsof het einde van het schooljaar er al was en alles weg moest. Niets is minder waar! Wij gaan morgen skiën! Wel technisch gezien niet morgen, maar zondag. Morgen moeten we om 6 uur beneden in de Dining Hall staan om te ontbijten. Lunchpakket en avondeten worden ook klaar gemaakt, om daarna gedurende 16 uur in de auto te zitten. Onze eindbestemming: Slovakije. Bergen met veeeeel sneeuw (althans daar bidden we voor en hopen we op!).

Deze week heeft nog meer spannends gehad. In de vorige blog schreef ik over twee nieuwe studenten die toegekomen zijn. Ze kwamen handig van pas. Hij is chirurg en zij verpleegster. Waarom zouden we die nodig hebben? Wel, mijn allerliefste Rein heeft een stevige infectie opgelopen aan zijn kleine teen. In Zwitserland zouden ze onder het mes de nagel verwijderen, de wond schoonhouden en een spoedig herstel garanderen. De Denen bekijken het anders: enkele malen per dag je voet in een badje met zeep en na een tijdje zou het zichzelf moeten oplossen. Rein verkoos de tweede oplossing, leek net iets minder dramatisch. Met de ski-trip in het vooruitzicht leek dit toch niet snel genoeg te gaan. Hij besloot onze nieuwe buurman er toch maar even bij te halen. Deze is zo vriendelijk geweest om het dode vel weg te snijden (dus toch een operatie) en het eens flink te verzorgen. Dit is hij de afgelopen dagen blijven doen, met als resultaat dat het proces toch iets vlotter verloopt dan het zeepbadje. Hoewel het even spannend was, en misschien nog altijd wel is, kan Rein gelukkig toch gaan skiën. Gebed voor een pijnloze kleine teen is dus nog steeds welkom!

Ikzelf heb ook niet stil gezeten. Onze leerkracht van de ‘Prophetic Lifestyle Class’ haalde in het begin van dit jaar eens aan dat zij wel een avond doorbracht met Jezus. Eten maken voor twee en… babbelen. Ik was hier eigenlijk wel door getriggerd. Toch was het pas tot deze week dat ik een keer actie ondernam. Je moet roeien met de riemen die je hebt, dus in plaats van een stuk vlees kreeg Jezus van mij een koffietje met een stroopwafel (het beste wat ik heb!). Niet echt verwachtend dat er veel zou gebeuren zet ik mij neer op de bank en wacht af. Op voorhand was ik helemaal niet emotioneel, maar er begonnen traantjes over mijn wangen te stromen. Ik zat daar echt niet alleen, Jezus was bij mij. Hij vertelde mij dat Hij voor mij gestorven was en dat ik daardoor vergeven ben, dat ik daardoor bij God de Vader mag komen. Ik besefte ineens dat ik amper tijd met Jezus doorbreng, dat ik amper weet wie Hij is. Mijn God is de Vader, de Almachtige, de Heilige, degene die zoveel groter is dan alles om mij heen. Maar Jezus, God de Zoon, de Vriend… Hij die naar de aarde gekomen is om effectief aan het kruis te gaan en te sterven… Hij die effectief hier rondgelopen heeft op aarde om de mensen een hand te rijken, in de ogen te kijken, genezing te bieden en liefde te geven… Die Jezus, die kant van God, die ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed. En nu zat hij daar, naast mij op de bank, koffie te drinken. Ik was behoorlijk onder de indruk. En toen vertelde Hij mij, hoe Hij erbij was wanneer de Vader mij gemaakt heeft. Hoe Hij mij mijn neus gegeven heeft (of dit een grapje was of serieus moet ik nog eens goed over nadenken); dat de Vader mij mijn lengte gegeven heeft, zodat ik groot mag zijn in Zijn koninkrijk en dat de Heilige Geest mij mijn muziek gegeven heeft, zodat ik tot zegen mag zijn voor de mensen. Ik was behoorlijk diep onder de indruk door deze gebeurtenis, sta der nog perplex van te kijken. Misschien moet ik dat wel vaker doen, zo koffie drinken met Jezus.