Wachten, iets wat we allemaal op dit moment doen. Wachten tot de wereld opnieuw opent, wachten tot we familie en vrienden weer kunnen zien – zoals we het ‘gewoon’ zijn, wachten om weer te reizen, wachten op het opnieuwe ontdekken van de wereld. En ik? Wel, ik wacht hier nog steeds op onze miniman. Vandaag ben ik dan 40 weken, volgens de dokter betekent dat dus dat ik ‘uitgerekend’ ben, dat onze baby nu klaar is. Uit ervaring weet ik dat het bij ons allemaal wel wat langer kan duren. In het ergste geval zelfs nog 12 dagen. En ik ben het eigenlijk best beu.
Ik mis het op de grond kunnen zitten en mee te kunnen spelen met de oudste kindjes. Ik mis het om de deur uit te gaan zonder te denken waar de dichts bij zijnde wc is, omdat ik sowieso over 5 minuten wel weer eentje nodig heb. Ik geniet van de kleine bewegingen in mijn buik, maar ik mis het om comfortabel op de bank te kunnen zitten, zonder geknelde zenuwen of wel, een grote watermeloen die constant op je schoot ligt.
Afgelopen week kwam ik de volgende Bijbeltekst tegen: “Wees bescheiden en vriendelijk, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen” (Efeze 4:2) Ik was opzoek naar teksten over geduld, maar het was vooral het laatste stukje in dit vers wat me te pakken kreeg. Want geduld, als onderdeel van de vrucht van de Geest (Galaten 5:22-23), hebben we in volledigheid al gekregen, maar ‘verdraag elkaar in liefde’? Wel dat is niet gemakkelijk. Want wat is er net zo moeilijk als geduld zo langzaam op z’n einde loopt?
Dat ik geduld moet hebben kan ik niets aan veranderen, ik kan de miniman er niet zelf uitduwen. Mijn houding in tijden van ongeduld, dat is iets wat wel in mijn handen ligt. De keuze is aan mij hoe ik reageer, verdraag ik in liefde? We proberen, we doen ons best. En God doet de rest.
