Bijna 3 maanden moet onze grote man met verminderd gehoor rondgelopen hebben. Na een oorontsteking moet er een hoop smeer zich verzameld hebben, wat niet vanzelf weg wou gaan. Een dikke maand geleden ben ik met oordoppen beginnen slapen, en naar mijn eigen reacties te kijken van het proberen verstaan van Rein die nog even wat wou zeggen voor het slapen gaan, vermoed ik dat dat zo een beetje het geluidsniveau moet geweest zijn wat er bij Sietse binnenkwam. Niet bepaald veel dus. Ik begrijp zijn frustraties, en ben tegelijk diep onder de indruk van zijn coping strategieën.
Maar eindelijk was het dan zo ver, de dag was aangebroken, Sietse heeft buisjes gekregen. Wat een ervaring. Een cultuurchok zou je kunnen zeggen, want ja, die komen nog wel eens langs zo af en toe na 7 jaar. Buisjes krijgen, dat gebeurd in een ziekenhuis, in van die gladde steriele gangen, bij de geur van ontsmettingsmiddel. Niet in de onderzoekskamer van een dokter. Maar hier dus wel. Blijkbaar is mijn vooringenomen idee van steriel zijn niet zo nodig, of toch niet op zo’n niveau. Daarbij wordt er blijkbaar verwacht dat ik mijn eigen opzoekingswerk doe bij het plaatsen van buisjes. Gelukkig ben ik niet zo wereldvreemd, en heb ik er al wel van gehoord, maar niet van deze dokter. Ik heb geen tekeningen gezien, en ook niet de verwachte spoed cursus anatomie die ik anders verwacht te krijgen bij een ‘speciaal dokter’ zoals zij ze noemen. Of dat dit allemaal aan de taal lag, of mijn te laag gehalte aan assertiviteit zullen we nooit weten. Maar, Sietse heeft buisjes en hij kan weer horen.
