Ken je van die dagen, of weken, of misschien zelfs maanden, waar je gewoon zo ongelooflijk afgeleid bent? Telkens ik iets wil doen lijkt het wel of iets of iemand mij nodig heeft. Als het niet één van de kids is die dorst heeft of net kaka gedaan, is het wel de kat die binnen wilt of een telefoontje of berichtje wat binnenkomt.

Het is blijkbaar een grote uitdaging om mama eventje iets geconcentreerd te laten doen. Wat maakt dat ik uitstel, want ik zal toch wel weer gestoord worden. Kleine zaken blijven liggen, want ik kan ze dan toch niet in rust en vrede doen, want je weet maar nooit wie je gaat nodig hebben in het komende half uur. Daardoor worden mijn dagen gevuld met klusjes die te onderbreken zijn; schoonmaken, de was, de plas… Maar mijn brein verlangt naar meer. Het voelt alsof het ooit actieve orgaan steeds meer tot pudding aan het verzakken is, om mij maar zoveel mogelijk op kleuter niveau te kunnen bevinden. Maar mijn 28-jarig stuk hersenen wilt ook wel wat, zo af en toe.

’s Avonds dan? Als de rust is weder gekeerd en de kindjes in bed liggen? ’s Avonds, wat is dat? Die zombie uren die je probeert te overbruggen, omdat om half acht in bed kruipen misschien toch wel wat te vroeg is?

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik niet geniet. Op zich is het ook best fijn om een treinspoor te bouwen, en de opgeruimde was geeft ook echt wel een gevoel van voldoening. Mijn kinderen zijn geweldig, en ik breng graag tijd met ze door. Maar hoe zorg ik ervoor dat mijn neuroplasticiteit (ik ken ze nog wel hoor, de moeilijke woorden) toch actief blijft? Breinoefeningen, die schijnen te helpen. Misschien maar eens een appje voor instaleren…