Listening Conference! Dat stond er de hele week op het programma. In de ochtenden kregen we les over profetieën in de Bijbel gericht naar de eindtijd. Na lunch zaten we samen om het profeteren zelf te oefenen. Luisteren naar wat God ons wilt vertellen, maar ook de anderen om ons heen. Zowel voor Rein als voor mij hadden we op dinsdag één van de betere ervaringen hier. De bedoeling was dat we God moesten vragen wat Hij wou zeggen tegen een bepaald persoon. Op voorhand wisten we niet over wie het zou gaan. Ieder schreef zijn indrukken op, uiteindelijk bleek het voor onszelf te zijn. Super interessant! Vaak als we naar onszelf kijken, zien we de mogelijkheden niet zo sterk. We dromen wel, maar echt geloven in die dromen is soms moeilijk als je naar de realiteit van de dingen kijkt. Op deze manier bevestigde iedereen voor zichzelf maar weer eens dat God ook met ons leven een plan heeft. Dat Hij weet waar we voor willen gaan en ons daar dan ook in wilt zegenen.
Om eerlijk te zijn was deze week niet helemaal wat ik op voorhand had voorgesteld. We weten dat Jezus snel zal terug komen (snel is relatief natuurlijk 🙂 ) en dat we ons daar op moeten voorbereiden. Het is belangrijk om te leven naar Zijn plan, mensen te zegenen en het goede te doen. Echt veel nieuwe dingen hebben we daar niet gehoord. Ook op vlak van profetie had ik graag meer diepgang gezien. Hoewel dat ze wel gebeden hebben voor verschillende mensen en er ook wonderen gebeurden. Op een gegeven moment had ik zelf tijd met God, waarin ik Hem vroeg naar het krijgen van profetieën enzo. Waarom wil ik dat eigenlijk zo graag? De volgende gedachte kwam bij mij binnen: het is altijd leuk om iets van een vriend te horen, bij God is dat even goed zo. Ik kan wel bidden, maar hoor ook graag iets vanuit zijn kant. Toen zei ik tegen Hem dat Hij iemand chocolade voor mijn deur moest laten leggen. Achteraf gelijk losgelaten. Vrijdag hebben we weer mogen meewerken in een Mr. B, en wat vond ik toen ik terug ‘thuis’ kwam? Chocolade voor de deur! Jawel! Twee paaskonijntjes!
Vanochtend in de kerk werd er gezegd dat we soms een arrogante houding kunnen krijgen tegenover wonderen, we appreciëren ze niet zo sterk meer. Deze kwam wel binnen bij mij. Zoals in het dagelijkse leven, omdat we zoveel hebben, zijn we niet meer dankbaar om wat kleiner is. We mogen het leven niet vanzelfsprekend nemen. Als God beweegt, wonderen doet en zo iets van zichzelf laat zien, zouden we dit met dankbaarheid moeten aannemen. Het is goed om te verlangen naar meer, maar we mogen de kleinigheden niet uit het oog verliezen. Klein en groot zijn belangrijk, het één niet meer dan het ander. Blij zijn met elke zegeningen die uitgedeeld worden, het zou altijd een lach op ons gezicht moeten brengen. Zelfs als het niet naar ons gericht is. Als het geluk van andere mensen ons gelukkig kan maken, zou de wereld soms toch een stuk mooier zijn. Niet altijd gemakkelijk, maar ook zeker niet onmogelijk.
