Ken je dat gevoel van wachten, zonder te weten wanneer het verwachte eigenlijk plaats vindt? Geduld is een schone zaak zeggen ze dan wel eens. Voor sommige dingen is dat gemakkelijk op te brengen, voor andere wat minder. Ik kan best wel wachten tot mijn cake in de oven klaar is, maar als de computer niet mee werkt wordt het al wat lastiger. Voor mij uit staren voordat het mijn beurt is lukt ook wel, maar de kinderen die na tien keer vragen nog steeds niet doen wat je wilt, is al weer moeilijker. Geduld is dan ook relatief.
Levi is ondertussen alweer 11 maanden. Over 3 weken wordt hij een jaar. En hoewel ze zeggen dat de tijd sneller gaat bij elk kind, lijkt het er voor mij soms op dat hij behoorlijk de tijd neemt voor de dingen. Kruipen lijkt er nog niet in te zitten, en waar de andere jongens al wat woordjes hadden, komen die er ook nog niet uit. Ik ben er mij ten zeerste van bewust dat vergelijken een no go is, maar eerlijk, elke ouder is er toch schuldig aan. Het zit hem net ook in die dagen waar het leven niet vooruit gaat, dat ik mij een beetje zoals Levi op de grond voel. Zaken lijken binnen handbereik, maar hoeveel ik mij ook uit rek, ik kom er niet bij. Ik moet wachten, en mij blijven uitstrekken, totdat ik dan eindelijk de spiercapaciteit heb om gewenste doelen te bereiken. God’s timing is perfect, en ik moet geduld oefenen. Ondertussen zal ik dan maar wat oefenen met onze mini-man.
