Over 1 week en 6 dagen vertrekken we naar de Filippijnen! Nu komt het toch echt wel heel dichtbij. Ieder van onze groep heeft een onderdeel gekregen waar hij/zij verantwoordelijk voor is. Mijn onderdeel: muziek en aanbidding. Een goede oefening! Dit betekent namelijk dat ik de kans krijg om een muziekgroepje te leiden, zorgen dat alles samenklinkt en dat we iets toonbaar kunnen laten horen. Vorig weekend kregen we gelijk al de kans om de praktijk in te duiken. In Christiansfeld (een dorp iets verderop) vond er een gebedsavond plaats. We verzamelden in een kerkachtig gebouw met zo’n 75 man. Wij zouden op het einde de kans krijgen om een aantal liederen te zingen samen met de mensen. De bedoeling was dat we een computer bij zouden hebben met de teksten en onze eigen partituren op papier. Daar aangekomen, was niet alleen de sleutel van het gebouw zoek, maar ontdekte we dat er maar één paar teksten met akkoorden mee was, mijn iPad op 9% batterij stond én we geen computer bij hadden met de teksten. Met andere woorden: één grote ramp. Gelukkig hadden we toch één paar teksten mee en konden we wel spelen. Het moment was daar, ik kroop achter de piano en begon te spelen, vergezeld met drie medestudenten. Wat een tijd van zingen en God prijzen hadden we daar! Gelukkig hadden we gekende liederen voorbereid, dus de mensen konden meezingen zonder tekst. Door de akoestiek van de zaal leek het net of een heel koor van mensen aan het zingen was. Geen 75, maar 275 ofzo. Mega krachtig en geweldig om mee te maken. Ik geniet er zo enorm van als we met z’n allen kunnen uitzingen wat God voor ons betekend, om dan te voelen dat Hij dan ook aanwezig is en met blijdschap onze liederen ontvangt. Onbeschrijfbaar.

Afgelopen donderdag tijdens Fire in the Night was er weer zo’n muzikaal hoogtepunt, althans, dat hoorde ik achteraf. Samen met Rein en één van de staff mochten we het laatste uur muziek spelen. Het voelde een beetje lastig aan, alsof we muzikaal gezien totaal niet op elkaar afgestemd waren. Maar ja, blijven door doen is de boodschap, stoppen is geen optie. Uiteindelijk kwamen we bij het lied Forever van Kari Jobe. Wat een lied en wat een kracht dat daar uit voort kwam. Achteraf kreeg ik van twee mensen te horen dat door onze aanbidding heen een tegenwoordigheid van God in de zaal kwam. De harmonie tussen ons als muziek team werd als zo sterk aanvaard dat ze bijna hun bezigheden moesten stop zetten om stil te staan bij het moment. Geweldig. Dit is wat ik zo graag wil, dat mensen God ontmoeten doorheen de muziek die dat ik, samen met andere, speel. Dat mensen iets van Hem kunnen ervaren, van Zijn grootheid en liefde. Zo krachtig dat het bijna onmogelijk is om er tegenin te gaan.

Ik geniet er zo van om te zien dat ik muzikaal uitgedaagd kan worden en groeien. Ik geloofde mijn eigen woorden niet toen ik vrijdag voor de Mr. B zei dat ik wel een lied zou brengen tijdens de avond. Dat ik, vrijwillig, gewoon omdat het kan, een lied zou brengen voor de mensen. Niet in een klas omdat de leerlingen een lied moeten leren, niet in de kerk omdat we het daar toch doen, maar op een avond, zodat mensen naar mij kunnen luisteren, omdat wat ik doe goed is (af en toe een beetje opscheppen is gezond). Ik had ondersteuning van een vriendin, maar dan nog. Muziek maken en spelen is geweldig, ik wil mijn talenten inzetten om een verschil te maken. We hebben ze gekregen, dus er gebruik van maken is de boodschap. Alleen wanneer we met onze talenten aan de slag gaan kunnen ze groeien. Het is nooit te laat!