En toen was hij er, onze Levi Martin van ’t Veer. Gisteren nacht rond half 4 ’s kondigde de eerste wee zich aan. Gelukkig vergeet je dit soort ervaringen niet snel, en wist ik gelijk dat het moment daar was. Ik denk dat we zo’n beetje door elk rood licht onderweg naar het ziekenhuis gereden zijn – maar de tijd dringt! En zo kwam, een uur en 10 minuten na de eerste wee onze miniman ter wereld. De Bijbel zegt 365 keer dat we niet bang hoeven te zijn. “Maak je geen zorgen voor de dag van morgen” en zo van die dingen. En hoewel ik dit weet, is het toch maar telkens weer spannend hoe het allemaal zal uitdraaien. En dan na de feiten kijk ik terug, en zie ik de hand van God in elke stap. Opvang voor de kinderen, op tijd in het ziekenhuis geraken, een vlotte bevalling… En daar groeit geloof uit voort, getuigenis op getuigenis, keer op keer opnieuw. De bevestiging van Gods trouw en liefde. En die bevestiging vind ik in onze miniman. De dag voor de bevalling bad ik nog: “maar Heer, ik wil niet langer over tijd gaan, want ik wil niet dat hij groter is dan 4kg.” Onze eerste was...
Learn MoreWachten, iets wat we allemaal op dit moment doen. Wachten tot de wereld opnieuw opent, wachten tot we familie en vrienden weer kunnen zien – zoals we het ‘gewoon’ zijn, wachten om weer te reizen, wachten op het opnieuwe ontdekken van de wereld. En ik? Wel, ik wacht hier nog steeds op onze miniman. Vandaag ben ik dan 40 weken, volgens de dokter betekent dat dus dat ik ‘uitgerekend’ ben, dat onze baby nu klaar is. Uit ervaring weet ik dat het bij ons allemaal wel wat langer kan duren. In het ergste geval zelfs nog 12 dagen. En ik ben het eigenlijk best beu. Ik mis het op de grond kunnen zitten en mee te kunnen spelen met de oudste kindjes. Ik mis het om de deur uit te gaan zonder te denken waar de dichts bij zijnde wc is, omdat ik sowieso over 5 minuten wel weer eentje nodig heb. Ik geniet van de kleine bewegingen in mijn buik, maar ik mis het om comfortabel op de bank te kunnen zitten, zonder geknelde zenuwen of wel, een grote watermeloen die constant op je schoot ligt. Afgelopen week kwam ik de volgende Bijbeltekst tegen: “Wees bescheiden en vriendelijk, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen” (Efeze 4:2)...
Learn MoreVrienden van ons verblijven voor een langere tijd in het buitenland. Ze zitten daar al sinds begin januari. Vlak voor hun vertrek stelden ze hun auto te koop. In tussen tijd stond de auto bij haar ouders, maar die zijn nu ook voor een periode in het buitenland. Wij werden gevraagd om op de auto te passen, en indien er een koper kwam, deze te ontvangen. Nu moet je weten dat het niet de meest prestisieuze, fancy sportwagen is, maar een simpel – lelijk- klein rood autootje. En die stond daar maar, bij ons op de stoep. Op een gegeven moment, tussen neus en lippen, vroeg ik aan God of Hij niet er gewoon even voor kon zorgen dat die –lelijke- auto verkocht zou geraken, zodat ik er niet meer op hoefde te zien. De volgende dag krijg ik van Rein te horen dat er iemand zou komen kijken. Gisteren zijn deze mensen langs geweest en de auto? Die is verkocht! Hoera! In tegenstelling daartoe, vond er ook iets anders plaats deze week. Iets waar ik heel wat harder voor gebeden heb, dan een vraag tussen neus en lippen. Veel serieuzer ook. Maar daar kwam geen antwoord op. Niet het resultaat wat ik had gehoopt. En toch geloof ik...
Learn More
Aftellen naar Pasen, nooit gedacht dat dat iets zou zijn wat ik nog zou doen op een dag. Nu ja, dagen. Maar dit jaar was het dan zo ver. Verschillende familie georienteerde boeken die door mijn handen gegaan zijn in de afgelopen maanden spraken er over. Uiteindelijk, met Pasen, en zo het vieren van de dood en opstanding van Jezus, vieren we het grootste evenement in ons Christelijk geloof. En als we aftellen naar zijn geboortedag, waarom dan niet hier naartoe? Dus, daar gingen we dan. Zondag hebben we gelezen over hoe Jezus Jeruzalem kwam binnenrijden op een ezel. De leiders van de kerk – nee Sietse, tempel – waren daar niet blij mee. Maar Jezus komt niet om koning te worden van een stad of land, maar van ons hart. Die zit er goed in. En zo maakte we een ezel van onze voetafdruk (nu ja, de jongens) en schreven er hosanna boven. Dit kunstwerk hangt te pronken bij de eerste dag van de aftelweek. Toen was het even wachten tot woensdag, wat ik gedoopt heb tot ‘voetenwas woensdag’, want het klinkt zo leuk. Tussen neus en lippen had ik gebeden dat het die weer uitzonderlijk mooi weer zou zijn in ons kouden Denemarken, zodat we de activiteit...
Learn More
Ken je van die dagen, of weken, of misschien zelfs maanden, waar je gewoon zo ongelooflijk afgeleid bent? Telkens ik iets wil doen lijkt het wel of iets of iemand mij nodig heeft. Als het niet één van de kids is die dorst heeft of net kaka gedaan, is het wel de kat die binnen wilt of een telefoontje of berichtje wat binnenkomt. Het is blijkbaar een grote uitdaging om mama eventje iets geconcentreerd te laten doen. Wat maakt dat ik uitstel, want ik zal toch wel weer gestoord worden. Kleine zaken blijven liggen, want ik kan ze dan toch niet in rust en vrede doen, want je weet maar nooit wie je gaat nodig hebben in het komende half uur. Daardoor worden mijn dagen gevuld met klusjes die te onderbreken zijn; schoonmaken, de was, de plas… Maar mijn brein verlangt naar meer. Het voelt alsof het ooit actieve orgaan steeds meer tot pudding aan het verzakken is, om mij maar zoveel mogelijk op kleuter niveau te kunnen bevinden. Maar mijn 28-jarig stuk hersenen wilt ook wel wat, zo af en toe. ’s Avonds dan? Als de rust is weder gekeerd en de kindjes in bed liggen? ’s Avonds, wat is dat? Die zombie uren die je probeert te...
Learn More
De laatste paar dagen zijn een ideale voorbereiding geweest op de komst van onze miniman… Onze jongste voor de moment (voor nog zo’n 4-tal weken) had koorts. Zomaar, in het midden van de nacht begon het, en ging niet weg in de loop van de volgende dag. Ik moet zeggen dat in tegenstelling tot het broeikastje ’s nachts, het eigenlijk best gezellig was overdag. Jeppe is al een echt knuffelbeertje, maar nu bleef hij ook effectief stil liggen. Nu ja, bijna helemaal voor pampus. Het enige is dat ons normaal behoorlijk energiek kindje, zijn deel aan slaap -laat ons zeggen- uitdagingen wel gehad heeft. Ik heb mij weten te vertellen dat ziekte slaaptraining behoorlijk in de war kan sturen, wel dat kan ik bij deze bevestigen. De nacht die volgde, weigerde ons meneertje te slapen in zijn eigen bed. Hetzelfde gold voor zijn dutje op de volgende middag. En ik was al zo moe. Hallo slaap te kort. Van een zielige twee dagen… Over een paar weken worden deze paar dagen ingeruild voor een paar maanden. En het breekt mij, niet slapen. Het is mijn grootste angst van de baby fase. Al sinds vorige week, zit ik met de volgende Bijbelvers in mijn hoofd: “De liefde laat geen ruimte...
Learn More