Ondertussen is het wel alweer heel lang geleden dat ik weer wat geschreven heb. Het is hier niet buitengewoon druk, maar de dingen gaan wel goed zijn gangetje. Ik weet dat ik hiermee best wat in herhaling val, maar de groep mensen hier is echt fijn om tijd mee door te brengen. De weekenden zijn dan vaak bezet met koffie drinken bij elkaar op kamer, wandelingen maken of gewoon even de stad in te trekken. Normaal gezien was zondag middag het moment van blog schrijven, maar die is nu vaak gevuld met andere dingen. We zullen dus maar weer even moeten gaan onderzoeken hoe we dat in de toekomst weer in het programma gepast krijgen. God is ondertussen grote onderhoudswerken in mij bezig. Op het einde van het afgelopen jaar had ik wel een beetje door hoe het leven zo in elkaar zat. Als ik nu naar mezelf kijk ben ik daar niet altijd zo zeker van. Niet slecht bedoeld, maar soms best verwarrend. Deze dagen hebben we Jonathan Conrathe bij ons. Een man die zijn leven er op gericht heeft om de mensen over de liefde van Jezus te vertellen, de kracht van vergeving en de vrijheid van al wat niet bij de mens thuis hoort. Dit alles...
Learn MoreGods liefde is realiteit voor iedereen. Afgelopen zondag zat ik aan de ontbijttafel, wachtende tot Rein terug zou komen van het douchen. Het duurde best wel even. Ik keek naar buiten en vroeg God wat Hij die dag aan mij wou laten zien. Gelijk flitste er een beeld voor mijn ogen voorbij van een oudere vrouw met grijs haar en een intens paarse blouse. Ik vroeg wat ik tegen haar zou moeten zeggen als ik haar tegen kwam. God zei: niets, maar ik wil dat je weet dat ik van haar hou. Nu ja goed, we zouden wel zien. Tijdens de dienst zag ik daar voor mij een vrouw met wit haar en een paarse blouse. Nu moet je weten dat zij niet één van mijn favoriete mensen is. Ik ben het niet helemaal eens met haar manier van aanpak op de dingen. Toen herinnerde ik mij weer wat God zei: Ik hou van haar. Ik realiseerde mij opnieuw dat God van iedereen houdt, ook al hebben wij ze natuurlijk gezien niet zo graag. Als ik meer op Jezus wil lijken, zal ik toch moeite moeten doen om te bekijken door Zijn ogen. Niet altijd een gemakkelijk, maar gemakkelijk is dan ook niet het leven waar ik voor getekend...
Learn MoreOndertussen is 1 september ook weer even gepasseerd, de Belgische kindjes en tieners (en op vele andere plaatsen) zitten weer op de schoolbanken. Het is toch maar lang geleden dat het begin van september de start van school was. Als ik ooit in de voetsporen treed van een leerkracht secundair onderwijs, waar mijn diploma naar verwijst, zal ik er terug staan. Nog maar afwachten, wanneer, hoe of waar dit misschien ooit zou gebeuren. Hier zijn we ondertussen alweer 3 weken op weg. Naar de les gaan is geen vast onderdeel van mijn programma meer, lesgeven ook nog niet. Het blijft een beetje zoeken naar mogelijkheden, taken en job omschrijvingen. Soms heb ik het gevoel dat ik te weinig doe, iedereen lijkt steeds zo druk bezig, of ze zeggen toch dat ze het druk hebben. Mensen weten wat er van hun verwacht word, lopen vaak ook al wat langer mee, ik niet. Ik probeer een beetje. En dat is ook een beetje het probleem. Ik denk dat ik een beetje probeer, maar eigenlijk doe ik behoorlijk goed mijn best. Of zelfs gewoon goed. Laten we die Belgische bescheidenheid alstublieft aan de kant schuiven. We werken eraan. Afgelopen week hebben we mogen genieten van Steve Graham. Een directeur van een Apostolische...
Learn MoreEn toen zaten we alweer bijna 2 weken in Denemarken. Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om flink elke week weer een blog te schrijven, maar zoals alle andere dingen duurt het toch even om weer in het ritme te komen. De studenten ondergaan momenteel min of meer dezelfde Basis Cursus als wij hebben gedaan een jaar geleden. Wel leuk om deze keer de initialen RV en CV op het plan te zien staan. Een nieuwe tijd is aangebroken. Ik moet wel toegeven dat het best wat onwennig aanvoelt om weer het kleine visje in de grote vijver te zijn. Ik was zo goed in het student zijn, een stevige vis in mijn vijver. Met andere woorden, het was hoog tijd dat God mij overplaatste naar de volgende vijver om weer te groeien. Veel vragen, onzekerheden en twijfels, maar tegelijk ook veel mogelijkheden, zekerheid en ondersteuning. Het is geweldig om mee te draaien als vrijwilliger op deze geweldige plek. We zijn dit jaar ingegaan met een groep van twaalf studenten, zeven verschillende nationaliteiten. Een geweldige groep mensen, ik kijk er zo naar uit om samen met hen te groeien. Om hen aan de slag te zien gaan in het Koninkrijk van God, om te zien hoe ze hun dromen ontdekken...
Learn MoreOndertussen zijn we weer terug thuis gekomen na een aantal indrukwekkende dagen. De trip naar huis duurde minder lang dan de trip naar de Filippijnen, lang leve het uur verschil! Ik moet zeggen dat ook de tweede week daar weer heel wat beelden heeft nagelaten op het netvlies. De laatste dagen in de Filippijnen hebben we doorgebracht in Olongapo, Zambales. Een totaal andere regio dan alles wat we gezien hebben in Manila. Zoveel groen! En de lucht is daar veel minder vervuild. Aan de andere kant was het nog even warm en liep het zweet nog even erg met stroompjes van ons lijf af. In Olongapo verbleven we op een Youth With A Mission basis. Vele vrouwen in de Filippijnen geraken al zwanger op jonge leeftijd. Als 14 jarig meisje is het natuurlijk behoorlijk moeilijk om een job te vinden en je gezinnetje te onderhouden. School hebben ze vaarwel moeten zeggen, de vader heeft hun ondertussen al lang verlaten. Veel van deze jonge meisjes komt in de bars terecht. Ze werken als bedienden en voor wat extra geld verkopen ze zichzelf. Eén avond (18:00 – 5:00) werken levert hun €1,50 op in een gemiddelde bar. Indien ze zichzelf kunnen verkopen aan mannen krijgen ze daar per kerel €5,- voor....
Learn MoreDe Filippijnen, wie had dat ooit gedacht. Het is hier zo anders dan dat we gewoon zijn. Samen met het team hebben we ons aangesloten bij Mark Pedder (zijn vrouw Christine is momenteel terug in Australië). Mark en Christine wonen al 13 jaar in de slums van Baseco. Slums zijn de arme wijken van de stad. Baseco is gebouwd op vuilnis, van vuilnis. Allemaal woninkjes naar elkaar met mini ‘straatjes’ die er doorheen lopen. Aan de sfeer kun je merken dat ze hier al lang aan de slag zijn. Verhalen van de begin tijd tonen een groot verschil aan met nu. Verder op, aan de andere kant van de stad, bevindt zich Don Bosco. Een oud verlaten industrie gebied waar mensen hun intrek in hebben genomen. In plaats van één niveau huisjes heb je hier gebouwen van 2 verdiepingen waar mensen zich ingevestigd hebben. Ongelooflijk dat de dag van vandaag mensen zo kunnen leven. Een eindje verder heb je een nog erger deel. Het onderste deel van de huizen zijn 100% bedolven onder afval. Wat je ziet is de tweede verdieping gelijk. Sommige mensen leven dus in constante duisternis, vochtigheid en geen verse lucht. Je kunt het gewoon niet bevatten. Buiten zitten mensen te ploeteren in afval van etensresten...
Learn More