Ondertussen is 1 september ook weer even gepasseerd, de Belgische kindjes en tieners (en op vele andere plaatsen) zitten weer op de schoolbanken. Het is toch maar lang geleden dat het begin van september de start van school was. Als ik ooit in de voetsporen treed van een leerkracht secundair onderwijs, waar mijn diploma naar verwijst, zal ik er terug staan. Nog maar afwachten, wanneer, hoe of waar dit misschien ooit zou gebeuren. Hier zijn we ondertussen alweer 3 weken op weg. Naar de les gaan is geen vast onderdeel van mijn programma meer, lesgeven ook nog niet. Het blijft een beetje zoeken naar mogelijkheden, taken en job omschrijvingen. Soms heb ik het gevoel dat ik te weinig doe, iedereen lijkt steeds zo druk bezig, of ze zeggen toch dat ze het druk hebben. Mensen weten wat er van hun verwacht word, lopen vaak ook al wat langer mee, ik niet. Ik probeer een beetje. En dat is ook een beetje het probleem. Ik denk dat ik een beetje probeer, maar eigenlijk doe ik behoorlijk goed mijn best. Of zelfs gewoon goed. Laten we die Belgische bescheidenheid alstublieft aan de kant schuiven. We werken eraan. Afgelopen week hebben we mogen genieten van Steve Graham. Een directeur van een Apostolische...
Learn More
En toen zaten we alweer bijna 2 weken in Denemarken. Ik had mijzelf nochtans voorgenomen om flink elke week weer een blog te schrijven, maar zoals alle andere dingen duurt het toch even om weer in het ritme te komen. De studenten ondergaan momenteel min of meer dezelfde Basis Cursus als wij hebben gedaan een jaar geleden. Wel leuk om deze keer de initialen RV en CV op het plan te zien staan. Een nieuwe tijd is aangebroken. Ik moet wel toegeven dat het best wat onwennig aanvoelt om weer het kleine visje in de grote vijver te zijn. Ik was zo goed in het student zijn, een stevige vis in mijn vijver. Met andere woorden, het was hoog tijd dat God mij overplaatste naar de volgende vijver om weer te groeien. Veel vragen, onzekerheden en twijfels, maar tegelijk ook veel mogelijkheden, zekerheid en ondersteuning. Het is geweldig om mee te draaien als vrijwilliger op deze geweldige plek. We zijn dit jaar ingegaan met een groep van twaalf studenten, zeven verschillende nationaliteiten. Een geweldige groep mensen, ik kijk er zo naar uit om samen met hen te groeien. Om hen aan de slag te zien gaan in het Koninkrijk van God, om te zien hoe ze hun dromen ontdekken...
Learn More
Ondertussen zijn we weer terug thuis gekomen na een aantal indrukwekkende dagen. De trip naar huis duurde minder lang dan de trip naar de Filippijnen, lang leve het uur verschil! Ik moet zeggen dat ook de tweede week daar weer heel wat beelden heeft nagelaten op het netvlies. De laatste dagen in de Filippijnen hebben we doorgebracht in Olongapo, Zambales. Een totaal andere regio dan alles wat we gezien hebben in Manila. Zoveel groen! En de lucht is daar veel minder vervuild. Aan de andere kant was het nog even warm en liep het zweet nog even erg met stroompjes van ons lijf af. In Olongapo verbleven we op een Youth With A Mission basis. Vele vrouwen in de Filippijnen geraken al zwanger op jonge leeftijd. Als 14 jarig meisje is het natuurlijk behoorlijk moeilijk om een job te vinden en je gezinnetje te onderhouden. School hebben ze vaarwel moeten zeggen, de vader heeft hun ondertussen al lang verlaten. Veel van deze jonge meisjes komt in de bars terecht. Ze werken als bedienden en voor wat extra geld verkopen ze zichzelf. Eén avond (18:00 – 5:00) werken levert hun €1,50 op in een gemiddelde bar. Indien ze zichzelf kunnen verkopen aan mannen krijgen ze daar per kerel €5,- voor....
Learn More
De Filippijnen, wie had dat ooit gedacht. Het is hier zo anders dan dat we gewoon zijn. Samen met het team hebben we ons aangesloten bij Mark Pedder (zijn vrouw Christine is momenteel terug in Australië). Mark en Christine wonen al 13 jaar in de slums van Baseco. Slums zijn de arme wijken van de stad. Baseco is gebouwd op vuilnis, van vuilnis. Allemaal woninkjes naar elkaar met mini ‘straatjes’ die er doorheen lopen. Aan de sfeer kun je merken dat ze hier al lang aan de slag zijn. Verhalen van de begin tijd tonen een groot verschil aan met nu. Verder op, aan de andere kant van de stad, bevindt zich Don Bosco. Een oud verlaten industrie gebied waar mensen hun intrek in hebben genomen. In plaats van één niveau huisjes heb je hier gebouwen van 2 verdiepingen waar mensen zich ingevestigd hebben. Ongelooflijk dat de dag van vandaag mensen zo kunnen leven. Een eindje verder heb je een nog erger deel. Het onderste deel van de huizen zijn 100% bedolven onder afval. Wat je ziet is de tweede verdieping gelijk. Sommige mensen leven dus in constante duisternis, vochtigheid en geen verse lucht. Je kunt het gewoon niet bevatten. Buiten zitten mensen te ploeteren in afval van etensresten...
Learn More
Hier zit ik dan, in het vliegtuig hoog in de lucht, ergens tussen Qatar en HongKong. Wanneer deze blog online verschijnt hoop ik zwetend in mijn bed te liggen op de Filippijnen. Wel, zwetend misschien liever niet. Vorig week hebben we kunnen genieten van een weekend met mijn ouders. Voor de verjaardagen (en het brengen van de paspoort en identiteitskaarten) kwamen ze gezellig bij ons langs. We hebben samen met de studenten sushi gegeten en ze hebben ons in actie gezien tijdens ‘IABC got talent’. Wandelen maakte ook een deel uit van het weekend en een lekkere feestmaal voor de verjaardagen. Afscheid nemen blijft dan toch wel lastig. Gelukkig zien we elkaar in een zes-tal weken allemaal weer. De rest van de week stond in teken van het treffen van de laatste voorbereidingen. Toch een hele onderneming zo’n missietrip. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn. Ik ben me der heel goed van bewust dat het niet zo sterk zal draaien om het verschil maken in het leven van de mensen daar, maar eerder een verandering ondergaan in ons leven. We kunnen de mensen helpen die de mensen helpen, maar als we weg gaan blijven zij daar wonen. Wij keren terug naar een comfortabel huis met douche, wc en...
Learn More
Over 1 week en 6 dagen vertrekken we naar de Filippijnen! Nu komt het toch echt wel heel dichtbij. Ieder van onze groep heeft een onderdeel gekregen waar hij/zij verantwoordelijk voor is. Mijn onderdeel: muziek en aanbidding. Een goede oefening! Dit betekent namelijk dat ik de kans krijg om een muziekgroepje te leiden, zorgen dat alles samenklinkt en dat we iets toonbaar kunnen laten horen. Vorig weekend kregen we gelijk al de kans om de praktijk in te duiken. In Christiansfeld (een dorp iets verderop) vond er een gebedsavond plaats. We verzamelden in een kerkachtig gebouw met zo’n 75 man. Wij zouden op het einde de kans krijgen om een aantal liederen te zingen samen met de mensen. De bedoeling was dat we een computer bij zouden hebben met de teksten en onze eigen partituren op papier. Daar aangekomen, was niet alleen de sleutel van het gebouw zoek, maar ontdekte we dat er maar één paar teksten met akkoorden mee was, mijn iPad op 9% batterij stond én we geen computer bij hadden met de teksten. Met andere woorden: één grote ramp. Gelukkig hadden we toch één paar teksten mee en konden we wel spelen. Het moment was daar, ik kroop achter de piano en begon te spelen, vergezeld...
Learn More