Hier schrijft nu voor u de nieuwe Teacher Assistant van de Mission Class, lente 2015. Ohw jaa! Het is nu officieel aangekondigd aan de rest van de klas, ik ga Snekka helpen bij het leiden van ons missie team. Een hele uitdaging als ik er echt over nadenk, er komt behoorlijk wat meer werk bij kijken dan gedacht. Het voordeel is wel dat ik hierdoor een mogelijkheid heb om les te geven. Dit heb ik afgelopen vrijdag dan eindelijk ook weer mogen doen. Tot nu toe heb ik ook wel SEEKs geleid, maar dat is toch niet hetzelfde als lesgeven naar mijn idee. Ik heb mogen babbelen over ‘de doop in water’. Redelijk basis onderwerp, maar wel interessant om met z’n allen de neus in dezelfde richting te hebben. Als we één keer het veld in gaan moeten we natuurlijk wel weten wat we ermee doen als dit naar voren komt. Beter op voorhand even de aandacht op vestigen dus. Ik had maar 40 minuten om les te geven, veel te kort naar mijn idee, maar er gaan nog momenten komen. Gelukkig maar. Ik geniet er gewoon zo hard van om voor de klas te staan, samen dingen te ontdekken en uit te leggen enzo…

Naast het lesgeven krijg ik ook de kans om medestudenten te begeleiden in het uitstappen. Zo heb ik afgelopen maandag een studente onder de arm mogen nemen, om voor haar een kader te scheppen waarbinnen ze een stukje kon lesgeven. Voor aanstaande donderdag mag ik deze zelfde student en een andere studenten helpen om een gebedsuur te leiden. Ik heb hier echt mijn ding in gevonden. Ik hoop dat ik in mijn leven nog vaak de kans ga krijgen om jongeren te begeleiden om uit te stappen en nieuwe dingen te doen. Mensen hebben zoveel potentieel, zoveel mogelijkheden in zich zitten, soms is het gewoon nodig dat een persoon van buitenaf hun laat zien wat ze kunnen. Door ze uitdagingen voor te leggen stappen ze uit hun comfort zone, om zo te ontdekken dat ze tot veel meer instaat zijn dan dat ze eigenlijk zelf dachten. Het is belangrijk dat we onszelf gaan zien door Gods ogen, met alle mogelijkheden die we in Hem hebben. Als we zouden weten hoe Hij naar ons kijkt, zouden we veel vaker uitstappen en nieuwe dingen proberen. We weten toch dat Hij er is om ons te dragen.

Dit is dan ook wat ik moet toepassen op het missie gebeuren. Ik weet dat het eigenlijk een beetje groter is dan mijzelf, dat ik niet altijd goed zal weten hoe of wat dat ik de dingen moet doen, maar uiteindelijk moet ik gewoon vertrouwen op God. Nu ja gewoon… Tijdens Prophetic Lifestyle moesten we een afbeelding nemen voor elkaar en aan de hand daarvan zeggen wat de persoon dacht dat God wou delen. Ik krijg een foto van een baby die een krant aan het lezen was. Nee geen babies onderweg mensen! Maar, de baby leest een krant, veel te groot en moeilijk voor die leeftijd natuurlijk. Maar God zal voorzien in wijsheid. Daar moet ik mij dan ook aan op trekken, wetende dat Hij aan mijn zijde staat.

Na het lesgeven hebben we de selectie van de landen er nog eens bijgehaald. Momenteel gaat het nog tussen: Ijsland (kinderwerk, gevangenissen, drugsverslaafden…), Marokko (gehandicapte kinderen en uitgestoten vrouwen), Israel (arme mensen) en Filipijnen (kinderwerk, gevangenissen, vuilnisbelten…). Een interessante groep landen en mogelijkheden. Tegen de meeting in 2 weken moeten we een presentatie maken rond de verschillende landen, daarna zal de definitieve beslissing vallen. Ik hoop vooral dat we met de groep luisteren naar wat God zegt en niet te veel naar hoe ver of hoe avontuurlijk het land lijkt. Dat zijn ook heel interessante dingen, maar uiteindelijk is het hoofddoel de mensen helpen. Daarvoor hoeven we niet persé buiten Europa gaan zoals sommigen denken. We zullen zien wat het verdict wordt, bid maar dat we een wijze beslissing zullen nemen. Dat we gaan naar het land waar ze ons het hardst nodig hebben. Het verdict hoor je in twee weken!