Hier zit ik dan, in het vliegtuig hoog in de lucht, ergens tussen Qatar en HongKong. Wanneer deze blog online verschijnt hoop ik zwetend in mijn bed te liggen op de Filippijnen. Wel, zwetend misschien liever niet. Vorig week hebben we kunnen genieten van een weekend met mijn ouders. Voor de verjaardagen (en het brengen van de paspoort en identiteitskaarten) kwamen ze gezellig bij ons langs. We hebben samen met de studenten sushi gegeten en ze hebben ons in actie gezien tijdens ‘IABC got talent’. Wandelen maakte ook een deel uit van het weekend en een lekkere feestmaal voor de verjaardagen. Afscheid nemen blijft dan toch wel lastig. Gelukkig zien we elkaar in een zes-tal weken allemaal weer.

De rest van de week stond in teken van het treffen van de laatste voorbereidingen. Toch een hele onderneming zo’n missietrip. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn. Ik ben me der heel goed van bewust dat het niet zo sterk zal draaien om het verschil maken in het leven van de mensen daar, maar eerder een verandering ondergaan in ons leven. We kunnen de mensen helpen die de mensen helpen, maar als we weg gaan blijven zij daar wonen. Wij keren terug naar een comfortabel huis met douche, wc en bed. Zij blijven leven op een vuilnisbelt, waar overleven de strijd van de dag is. Jezus’ liefde en hoop, dat kunnen we geven. Hun laten weten dat het leven niet zo leeg hoeft te zijn zoals ze het ervaren. Dat er iemand is die wel van hun houdt en bij hen wil zijn. Jezus kijkt niet naar de fouten en de schuld en de schaamte, maar Hij kijkt met aanvaarding en openheid en onvoorwaardelijke liefde.

En dat allemaal zonder Rein, zonder mijn geliefde wederhelft aan mijn zijde. Veel mensen verzekeren mij hoe de uitdaging interessant kan zijn en het mischien wel goed is voor ons. Heel vriendelijk dat ze proberen mij op te beuren, maar zo werkt het niet. De keuze is niet gemaakt vanwege een experiment of omdat het goed voor ons zou zijn. In eerste instantie was het omdat de schema’s niet samen paste en we dus gewoon geen keuze hadden. Een 100% vrije keus was het dus niet. Nu is het iets geworden tussen Jezus en mij. Ik krijg de kans om opnieuw te ontdekken hoe het is om volledig van Hem afhankelijk te zijn, dat ik op Hem moet leunen, want Rein is er niet. Ik zal Rein verschrikkelijk missen en ben dus benieuwd naar hoe Jezus gaat inspringen daarvoor. Ik kijk er dus naar uit om een verdieping in afhankelijkheid te krijgen in die relatie.  Gelukkig is er wel zoiets als skype en internet, zodat ik mijn allerliefste toch nog af en toe kan bereiken. Ik weet dat ik ‘het goed ga doen’ en dat ‘het voorbij zal zijn voordat ik het weet’, maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Over een uurtje landen we in HongKong (9:30 BE/DK tijd). We krijgen de kans om de stad in te duiken voor een paar uurtjes (whoop whoop). Ik hoop jullie toch wekelijks te blijven schrijven, je zult het zelf wel zien!