Leanne en Brent zijn weer naar huis gevlogen, maar gisteren zijn Marie en Jeremy aangekomen in Denemarken. Ze slapen dan niet bij ons op de school, maar ze zijn tenminste weer even wat dichterbij dan het verre België. Het is echt fijn om mensen van het thuisfront in de buurt te hebben. Na 3 maanden hier te zijn begin je absoluut te voelen wat je zo allemaal precies mist van je thuis land. België is toch echt maar een goede plek om te verblijven. In het begin van het jaar kregen we waarschuwingen naar ons toe gegooid om te zeggen dat de kans groot was dat we toch minstens 5 kilo zouden bij komen. Wel ik denk dat ik de kilo’s die Rein en ik hier nu kwijt (!) raken, er juist door weer thuis te zijn terug dubbel en dik er aan krijgen. Frieten, bicky burger, de kookkunsten van de mama’s… Ja, ze worden gemist! Uiteindelijk zullen we alles natuurlijk ook weer meer appreciëren als we terug thuis zijn.

Het leven hier gaat met ups en downs. Enkele weken terug kreeg één van de studenten hier (een vrouw van eind de 40) een epileptische aanval. Ze werd naar het ziekenhuis gevoerd voor controle, maar daar konden ze niets vinden. Een paar dagen later kreeg ze weer een uitval. Na grondig controleren bleek er een tumor in de hersenen te zitten. Ze werd overgevoerd naar een ander ziekenhuis om te kijken of ze het konden opereren. Dit bleek niet het geval te zijn. Na veel bidden is ze uiteindelijk toch naar Jezus toe gegaan. We weten dat ze nu geen pijn meer heeft, maar voor ons blijft het een verlies. Maandag hebben we de begrafenis. Ik wil jullie vragen om voor ons te bidden dat we dit allemaal vlot een plek kunnen geven en dat er op een goede manier mee omgegaan zal worden.

Deze week was dus behoorlijk intens. We kregen het nieuws vlak voor de start van een nieuwe Fire In The Night. Het team van Rein en mij moesten weer spelen. Na mijn belevenissen van vorige week wist ik niet of ik daar helemaal klaar voor was, met dat nieuws erover heen hielp niet echt. We zijn er samen met God er toch maar weer voor gegaan. En ik moet zeggen dat het al een pak beter ging dan de vorige keer. We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg. Uiteindelijk is het een kwestie van niet op te geven en de uitdagingen telkens maar weer aan te gaan. Zeker als we ze voorgeschoteld krijgen. Iets wat we afgelopen vrijdag dan ook moesten doen. Naar het thema van deze week (Discernment – onderscheid, inzicht) moesten we de straat op, iemand aanspreken en voor die persoon bidden. Alvorens we vertrokken zongen we het nummer ‘Where You go I go’ van Jesus Culture. Met z’n allen zongen we dus uit dat we willen gaan waar God ons zendt, doen wat Jezus deed en zeggen wat Hij zei. Toen we de straat op gingen moesten we er dan ook wel echt voor gaan, anders zou het nogal hypocriet zijn van ons zelf om dat lied te zingen. Bij de supermarkt dicht bij de school spraken we een vrouw aan, we vroegen of we voor haar mochten bidden en dat was geen probleem. Het zag er op zich allemaal niet spectaculair uit, maar we hebben het gedaan. We deden wat Jezus deed, naar mensen toe gaan en Zijn liefde tonen. Nu hebben we de smaak te pakken en komt er in de toekomst hopelijk meer van dat.

Over deze gebeurtenis vertel ik ook iets op het  wekelijkse filmpjes kanaal, hier kan je het zelf even beluisteren.