De Israëlieten verlieten Egypte, maar werden al snel weer achtervolgd door de Farao en zijn legers. God was machtiger en opende de zee voor zijn volk, zodat ze veilig de overkant konden bereiken. De Egyptenaren werden door de golven met de kracht als van een tsunami de zee ingeworpen. Wanneer de Israëlieten de volgende morgen hun vijand aangespoeld op het strand zagen liggen waren ze vol vertrouwen naar God en zijn dienaar Mozes. Een krachtig bevrijdingslied klinkt uit hun mond, verklarende dat het de Rechter Hand van God is die hun verlost van de vijand en in het hof van de Heer zal brengen. Drie dagen later zijn ze alweer weggezakt in ongeloof. Hoewel ze op relatief korte tijd uit Egypte te geraken, heeft het volk 40 jaar nodig om Egypte uit zichzelf te krijgen.

Laat ons zeggen dat het maken van een Exodus essay een mens aan het denken zet. Wij kunnen vrij gezet worden, maar leven we ook naar die vrijheid? Hoe sterk hangen we nog vast aan de dingen, hoe sterk houden we ons aan de dingen? Het is één ding om los gemaakt te worden, maar er naar leven is iets anders. Het heeft de Israëlieten 40 jaar gekost om van ‘mindset’ te veranderen. Laten we hopen dat het ons niet zoveel hoeft te kosten. God is op dit vlak echt aan het werk in mijn leven. Tot in hoeverre kan ik de dingen loslaten en mijzelf op Hem en Hem alleen focussen? Zonder mij verantwoordelijk te voelen voor allerlei dingen die om mij heen gebeuren. Tot in hoeverre is Hij genoeg voor mij? Het is gemakkelijk om te zingen ‘Christ is enough for me’ (= Christus is genoeg voor mij), maar tot in hoeverre menen we het ook? Een interessante gang van gedachten om eens te bewandelen.

Voor de rest gaat alles goed hier. We tellen de dagen stiekem wel af om naar huis te komen. Vanaf vandaag nog precies 20 dagen. Het wordt toch tijd om even ‘thuis’ te zijn, bij de mensen die we al net iets langer dan 5 maanden kennen. Kerst vieren, samen zijn, de gemeente weer zien… Misschien verlang ik er nog net iets meer naar dan Rein. Het lijkt me ook gewoon heerlijk om even voor een langere tijd niet voor 7 uur mijn bed uit te moeten. Geen verwachtingen en heerlijk ontspannen. Ook dat zal best wel een uitdaging worden, ontspannen in zo’n drukke periode.

De komende weken zullen best nog gevuld zijn. Doordat Rein in de leiderschap school zit heeft hij al redelijk wat projecten gedaan waar hij de effectieve leiderschapsrol kon opnemen. Dit keer is het aan mij. Voor het kerstfeestje van de school hebben we 3 werkgroepen: eten, entertainment en decoratie. En ik mag het voortouw nemen in de beste groep: ETEN! Ik geniet er echt van om lekker eten te maken, iets wat ik hier soms mis. Misschien is hierdoor wel een nieuwe passie ontstaan. De bedoeling is we een multiculturele maaltijd maken, bestaande uit verschillende gangen. Rekening houdend met de verschillende tradities. Dit zal dus best nog een uitdaging worden. Rein zit ook bij mij in de groep, we zullen onze Belgische stempel dus maar proberen doorduwen… Haha! Ach, zolang er maar cadeautjes zijn.

Nog 2 blogposts plus een week en we komen terug naar het land van chocolade en frieten. Het land van speculoospasta en moeders macaroni. Het land van wafels en bicky burgers… BIJNA!